Door de lens gezien

Over mij

I do not take pictures, I capture stories

Ik noem mijzelf autodidact. Het is al lang geleden, zo rond mijn 14de levensjaar, dat ik mijn eerste camera kreeg: een Instamatic 110. Toen is het virus geplant. Al vrij snel volgde daarop een Cosina meetzoeker-camera en de eerste spiegelreflex. Om het volledige vak te beheersen, kwam er natuurlijk ook een donkere kamer, thuis op zolder, naast de diepvries. Al doende leerde ik vrij snel de technische kneepjes van het vak en ontwikkelde ik ook mijn vaardigheden in de donkere kamer. Het mysterieuze oranje licht en de geur van fixeer, het verschijnen van het beeld in de ontwikkelaar, donkere maar mooie dagen in de doka! Het was de tijd van filmpjes en chemicaliën, belichten en ontwikkelen en het zogenaamde “langzame” fotograferen. Je nam de tijd om te kijken, je compositie te bepalen, het licht te meten en scherp te stellen alvorens je de ontspanknop indrukte. Een filmrolletje was niet oneindig. Ik werd aangenomen op de St. Joost Academie in Breda, maar vervolgde een opleiding fotografie aan de Fotovakschool in Apeldoorn.

In ’89 zag ik mijn eerste nieuwsfoto gepubliceerd in de regionale krant. Inmiddels zijn we vele jaren verder en is het legendarische Kodak al jaren geleden failliet gegaan. De digitalisering raast maar voort en heeft ook in de fotografie voor een ommekeer gezorgd: er zijn nog nooit zoveel foto’s gemaakt als in de laatste jaren en tegelijkertijd zijn er ook nog nooit zo weinig foto’s afgedrukt. Na wat aarzeling heb ook ik het digitale medium omarmd, maar ben ik trouw gebleven aan de “analoge” manier van fotograferen. Nog steeds maak ik de beelden in mijn hoofd, heb ik het plaatje al op mijn netvlies alvorens ik op de knop druk. Noem het een analoge blik hebben met digitale middelen. Zoals Henri Cartier Bresson het al zei; het is niet de camera die foto’s maakt, het zijn het oog, het hart en het hoofd die beelden creëren.

Mijn visie

Als mensen naar mijn foto’s kijken dan hoop ik dat ze een verhaal zien, een verhaal welke hun nieuwsgierigheid opwekt

De mens is altijd onderwerp geweest in mijn fotografie, mensen die mijn weg kruisten tijdens het reizen, mensen onderweg, modellen in de studio, toevallige voorbijgangers, vrienden en familie, niets dankbaarder dan al die verschillende mensen vast te leggen. Momenteel focus ik vooral op documentaire fotografie, meer specifiek, straatfotografie. De straat is voor mij de plek om onze samenleving te onderzoeken, het alledaagse, het bijzondere, het grappige, maar ook om maatschappelijke kwesties aan de kaak te stellen. De straat is de afspiegeling van wie wij als samenleving zijn en dat wil ik documenteren. Fotograferen is vooral kijken, opmerken en connectie maken. Een foto moet meer zijn dan een 2-dimensioneel beeld, en juist die extra laag, het verhaal, is waar ik continue naar op zoek ben.

Zijn foto’s zijn vaak gelaagd en confronterend. Ze dagen de kijker uit op zoek te gaan naar het verhaal. Zijn oog is humoristisch, dubbelzinning en ook kritisch, maar bovenal ziet hij de schoonheid van de mens in zijn onmiddelijke omgeving, Jack Vreeke – Kunsthal Weert.

It is a pleasure to view his work, he seems to understand that wonderful coincidences will occur with the snap of the shutter, what Bresson called the decisive moment. He is quick on his instincts, uses his frame intelligently, and has captured some strong moments, Lensculture

Mijn fototas

Het gaat om de klik met mensen, niet de klik van de sluiter (Alfred Eisenstaedt)

De beste camera is de camera die je bij je hebt, maar omdat ik weet dat collega’s vaak nieuwsgierig zijn wil ik daar best iets over vertellen.

Na vele jaren gewerkt te hebben met Nikon heb ik eind 2019 al mijn Nikon apparatuur ingeruild en ben ik overgestapt naar het X systeem van Fuji. Deze camera’s bieden mij alles wat ik nodig heb, maar in een veel kleiner en lichter formaat, waarbij alle vitale functies direct onder een knop zitten. Dat werkt heel intuïtief. Ik gebruik vooral de meetzoeker camera’s zoals de X100t, de X Pro2 maar ook de X E3 en een aantal vaste brandpunten zoals de 16,18, 23, 50 en 85mm. Die combinatie levert een hoge kwaliteit van beelden en past volledig bij mijn manier van fotograferen. Door de compacte vorm en het lage gewicht twijfel ik nu nooit meer, ik heb bijna altijd een camera bij mij. Daarnaast fotografeer ik ook nog heel graag met mijn oude analoge Mamiya C330 6x6 of Fuji GW690 6x9 camera’s, meestal geladen met Ilford HP5.